Tekst Krystyny Koneckiej na stronie "Poeci w sieci" 14 sierpnia 2020. Na północny wschód od Augustowa, coraz bardziej na wschód, ku oddzielającej Polskę od Litwy granicy, „której nigdy wcześniej nie było” – jak przypomni niebawem Krzysztof Czyżewski podczas wieczornej debaty. 

Zatem – wciąż na wschód z augustowską poetką i edytorką Janiną Osewską, jej samochodem zanurzonym w malowniczym pejzażu, mijając wreszcie Żegary i Hołny Mejera, docieramy do Krasnogrudy, która w „Przewodniku po Polsce” z 1971 r. nie istnieje nawet w skorowidzu, a która od wielu lat przywołuje swoją zaprzeszłą i pisze współczesną historię złotymi zgłoskami…

Cóż za szczęście, w tym tak ogromnie niesprzyjającym czasie pandemicznym, znaleźć się w miejscu nierozerwalnie związanym z genealogią rodziny Czesława Miłosza. W odrestaurowanym dworku jego antenatów, chroniącym pamięć po nieobecnych i gościnnie przygarniającym wszystkich, którym bliskie są idee dzisiejszych gospodarzy tej siedziby – sejneńskiego Ośrodka „Pogranicze – sztuk, kultur, narodów” i jego twórcy Krzysztofa Czyżewskiego.

Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny.   Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).