W programie sympozjonu:

Małgorzata Sporek-Czyżewska zaprezentuje film "Dolina Issy” – na podstawie spektaklu zrealizowanego w Krasnogrudzie (3 X, godz. 20.00 / Collegium Maius, ul. Jagiellońska 15, Libraria), Krzysztof Czyżewski wygłosi wykład "Rodzinna Europa XXI wieku" (3 X, godz. 12.00 / Collegium Maius, ul. Jagiellońska 15, Libraria) i poprowadzi debatę na zakończenie sympozjum „Gwiazda Piołun”. O poezji, nauce i wyobraźni religijnej, w której wezmą udział: Ireneusz Kania, Krzysztof Meissner, Henryk Paprocki i Joanna Zach (4 X, godz. 17.00 / Akademia Sztuk Teatralnych, ul. Straszewskiego 22, Sala im. Stanisława Wyspiańskiego).

 

Z perspektywy kilkunastu lat, które upłynęły od śmierci Czesława Miłosza, jego twórczość coraz wyraźniej nabiera historycznego znaczenia. Określenie to, z jednej strony, wskazuje na przemieszczanie się dzieła Noblisty w domenę „zamkniętej” przeszłości, z drugiej zaś – na jego historyczną doniosłość. Umowne przesunięcie Miłosza do „zamkniętej” czy domykającej się epoki, oznacza również przemianę horyzontu interpretacji jego dzieła i otwarcie się na nowe jego odczytania w ramach światowego dziedzictwa kultury. Większa niż kiedykolwiek wcześniej wspólnota losu wszystkich ludzi, niezależnie od rasy, religii czy kręgu kulturowego, a także współzależność zdarzeń dziejących się równocześnie w różnych zakątkach świata, zdaje się temu sprzyjać.

W tych ogólnych stwierdzeniach kryje się wiele problemów, poczynając od kwestii zasadniczej, to znaczy od zdefiniowania naszej obecnej sytuacji. Jesteśmy obecnie świadkami kolejnego „przyspieszenia historycznego”. „Przyspieszenie” oznacza kumulację procesów zapowiadających jakościową przemianę rzeczywistości globalnej, a jednocześnie wskazuje na rosnący potencjał techniki jako wehikułu tych procesów. Kłopoty liberalnej demokracji, masowe migracje ludności, nawroty ideologii od dawna, wydawałoby się, przebrzmiałych – te i inne zjawiska obnażają naiwność przekonania o „końcu historii”. Zarazem jednak kurczy się potencjał wyobraźni zdolnej do projektowania przyszłości, nabiera mocy rozpoznanie Ulricha Becka , że żyjemy w „postutopijnym społeczeństwie ryzyka”, to znaczy w społeczeństwie gruntownie rozczarowanym do wszelkich futurologicznych spekulacji. Ta nowa sytuacja umożliwia spojrzenie na dzieło Miłosza z pewnego dystansu, a głębsze jej uświadomienie i próby dokładniejszego opisu otwierają przed nami nowe perspektywy badawcze. Już teraz można powiedzieć, że w odniesieniu do globalnych przemian, których jesteśmy świadkami, liczne rozpoznania i diagnozy Miłosza okazują się zaskakująco trafne. Nie chodzi nam jednak o powierzchowną aktualizację jego idei, lecz o ponowne przemyślenie różnych wątków jego dzieła w świetle aktualnych wyzwań. Na szczególną uwagę zasługują w naszym rozumieniu te wątki, które składają się na całościowy obraz procesów cywilizacyjnych, globalnych i lokalnych, w ich wzajemnych zależnościach i rodzących się w polu tych zależności napięciach.

 

Zobacz na stronie Ośrodka /  https://milosz.polonistyka.uj.edu.pl/wydarzenia/-/journal_content/56_INSTANCE_Xe4zB46TiXEO/141810178/143389644