(ur. 5 stycznia 1942 w Warszawie) – polska działaczka społeczna, pedagog, autorka książek dla dzieci, które wydawała pod nazwiskiem Elżbieta Bussold. Posługiwała się też pseudonimem Irena Borowiecka. W latach 2002-2006 przewodnicząca Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu.

Urodziła się w getcie warszawskim jako Elżbieta Koppel, córka Josela i Heni z domu Rochman. Z inicjatywy Ireny Sendlerowej, jako półroczne niemowlę została przewieziona na aryjską stronę w drewnianej skrzynce, ukrytej na wozie pełnym cegieł. Jej "metryką" jest srebrna łyżeczka, z wygrawerowanym imieniem i datą urodzenia. Jej matka zginęła 3 listopada 1943 w obozie w Poniatowej wraz ze wszystkimi więźniami tego obozu. Ojciec zginął ponad rok wcześniej na warszawskim Umschlagplatz - zastrzelony na peronie w chwili, gdy odmówił wejścia do wagonu. Została adoptowana i wychowana przez Stanisławę Bussoldową, położną, współpracującą z Żegotą i osobiście z Sendlerową. Wówczas została również ochrzczona w obrządku rzymskokatolickim. O swoim pochodzeniu dowiedziała się przypadkiem, jako 17-letnia uczennica. W 1970 ukończyła Wydział Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego.

Jako Elżbieta Bussold napisała m.in. słuchowiska radiowe, wydane później jako audiobooki oparte na tekstach Plastusiowych Pamiętników, Hansa Christiana Andersena, Rudyarda Kiplinga i innych. Pod pseudonimem Irena Borowiecka napisała opowiadanie Podanie czyli wakacje w Sosnowiance. Opowiadanie to było drukowane w trzech odcinkach w wydawanym w Paryżu miesięczniku Kultura w 1977.

Od połowy lat 70. XX wieku była związana z opozycją demokratyczną w Polsce. Współpracowała z Niezależną Oficyną Wydawniczą NOWA, pracowała w Komitecie Prymasowskim, była łącznikiem między Komitetem Prymasowskich a internowanymi robotnikami w Ursusie. Współpracowała z Jackiem Kuroniem w ramach Komitetu Obrony Robotników. W okresie sprawowania przez niego teki ministra pracy i polityki socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego była jego jego doradcą i rzecznikiem prasowym.

W latach 2002-2006 pełniła funkcję przewodniczącej Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu. Zajmowała się m.in. edukowaniem społeczeństwa, a w szczególności młodzieży na temat historii Holocaustu i innych związanych z tym tematem działań. Była żoną Jerzego Ficowskiego (ślub w 1968), z którym ma córkę Annę.