Aleksander Fiut (ur. 24 czerwca 1945 w Żywcu) – polski historyk literatury, krytyk literacki, eseista.

Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Debiutował w 1972 na łamach miesięcznika "Profile", wydawanego w Rzeszowie. W 1974 obronił doktorat dotyczący twórczości Wilhelma Macha. Zajmował się od lat 70. twórczością Czesława Miłosza, którego poznał osobiście jeszcze przed przyznaniem poecie Literackiej Nagrody Nobla. Przeprowadził z pisarzem serię rozmów, które ukazywały się wielokrotnie w wydaniach książkowych, po raz pierwszy w 1981, a ostatnio jako tom "Dzieł zebranych" poety. W 1988 na podstawie pracy pt.: Moment wieczny. Poezja Czesława Miłosza otrzymał tytuł doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1996, w tymże roku został mianowanym profesorem nadzwyczajnym, w 2002 na stanowisko profesora zwyczajnego.

Jest kierownikiem Katedry Literatury Polskiej XX wieku Instytutu Polonistyki UJ (wykładał m.in. w Studium Literacko-Artystycznym). Jeden z członków-założycieli Fundacji Miejsc Rodzinnych Czesława Miłosza przy uniwersytecie kowieńskim (Litwa), członek Rady Programowej The Institute of Czesław Miłosz (USA). Wykładał m.in. na uniwersytetach w Lille (Francja), Berkeley, Bloomington (USA), Skopje (Macedonia), Ołomuńcu (Czechy), Sztokholmie, Getyndze, Leuven (Belgia), Rio de Janeiro, a także w The Institute of European Studies w Wiedniu.

Jego zainteresowania badawcze dotyczą pisarstwa Czesława Miłosza, literatury XX wieku, literatury Środkowej Europy, pogranicza literatury oraz socjologii, antropologii, religioznawstwa i psychologii.

W marcu 2000 otrzymał Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca za Być (albo nie być) środkowoeuropejczykiem. W 2006 otrzymał Nagrodę im. Kazimierza Wyki. Mieszka i pracuje w Krakowie.